πόσο πολύ με πεθαινεις. ποσο πολυ με πληγώνεις και με σμπαραλιάζεις και δεν αφήνεις ίχνος αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης μέσα μου. Πόσο πολύ με κάνεις να σιχαίνομαι και να μισώ τον εαυτό μου και εσενα ταυτοχρονα. Πως ειναι δυνατόν να μην υπάρχουν πια λεξεις για να μιλήσει ο ένας στον άλλον? Να έχουν ειπωθεί όλα και να έχουν αναλυθεί όλα και ακόμα να μην έχουμε καταφέρει να δουμε αχτίδα φωτός στο τούνελ της ζωής μας?
Πως ειναι δυνατόν να αρρωσταίνω κάθε φορά που παω να σου μιλήσω από τα πιο απλά μέχρι τα πιο δύσκολα? Γιατί με κάνεις και μας σιχαίνομαι? Γιατί ενω καταλαβαίνω ότι δεν κάνουμε μαζί δεν αποφασίζω να σε διώξω να λυτρωθουμε και οι 2?
Γιατί δεν με διώχνεις εσυ? Οχι όπως το κάνεις πάντα, πανω στον καυγα και οταν συναινώ να πισωγυρίζεις, αλλά απλά με τη μια, ουσιαστικά, τ ε λ ε σ ι δ ι κ α !
Πότε θα πάρουμε πια αυτην την αποφαση για να μπορέσουμε και οι 2 να λυτρωθούμε και να ξαναγελάσουμε? να γελάσει η ψυχή μας και οχι τα χείλη μας.....ποτε?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
eisai enimeromeni,gia tin sinantisi tou Sabbatou?
Καλησπέρα,
ενημερώθηκα αλλά θα είμαι Αθήνα για έκθεση. Για να παίξω λοττο είμαι .
Ευχαριστώ πάντως για την πρόσκληση και το ενδιαφέρον.
Μην περιμένεις να το κάνει εκείνος, κάν΄το εσύ.
Post a Comment