Η μεγάλη απόφαση

πόσο πολύ με πεθαινεις. ποσο πολυ με πληγώνεις και με σμπαραλιάζεις και δεν αφήνεις ίχνος αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης μέσα μου. Πόσο πολύ με κάνεις να σιχαίνομαι και να μισώ τον εαυτό μου και εσενα ταυτοχρονα. Πως ειναι δυνατόν να μην υπάρχουν πια λεξεις για να μιλήσει ο ένας στον άλλον? Να έχουν ειπωθεί όλα και να έχουν αναλυθεί όλα και ακόμα να μην έχουμε καταφέρει να δουμε αχτίδα φωτός στο τούνελ της ζωής μας?
Πως ειναι δυνατόν να αρρωσταίνω κάθε φορά που παω να σου μιλήσω από τα πιο απλά μέχρι τα πιο δύσκολα? Γιατί με κάνεις και μας σιχαίνομαι? Γιατί ενω καταλαβαίνω ότι δεν κάνουμε μαζί δεν αποφασίζω να σε διώξω να λυτρωθουμε και οι 2?
Γιατί δεν με διώχνεις εσυ? Οχι όπως το κάνεις πάντα, πανω στον καυγα και οταν συναινώ να πισωγυρίζεις, αλλά απλά με τη μια, ουσιαστικά, τ ε λ ε σ ι δ ι κ α !
Πότε θα πάρουμε πια αυτην την αποφαση για να μπορέσουμε και οι 2 να λυτρωθούμε και να ξαναγελάσουμε? να γελάσει η ψυχή μας και οχι τα χείλη μας.....ποτε?

Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο!

Διάλογος το προηγούμενο βράδι:
- τελικά μαμά σήμερα θα πάω σχολείο?
- αύριο
- το σήμερα ειναι αύριο?
- το σήμερα ειναι σημερα και το αύριο είναι όταν ξυπνήσουμε
- αααα δηλαδή το αυριο ειναι σήμερα, μαλιστα.
- (-)
- μαμα...δε θελω να παω σχολείο
- γιατί μωρό μου?
- γιατί μενω πολλές ώρες, γιατί οι κυρίες με βαζουν τιμωρία όταν ειμαι κακό παιδί, γιατι ....γιατί....γιατι δε θελω
- αυτοί δεν ειναι λόγοι να μην πας σχολείο, έλα να τα φτιάξουμέ όλα, δεν θα νοιώθεις ότι μενεις πολλές ώρες γιατι θα περνάς τοσο γρήγορα που οι ώρες θα παιρνάνε νεράκι, δεν θα μπαίνεις τιμωρία γιατι θα είσαι καλό παιδί και δεν θα υπάρχει λόγος να σε βαζει κανεις τιμωρία.
- ναι ρε μαμα αλλα δεν ειναι μονο αυτά....
- τι άλλο είναι μωρό μου?
- να έγω στο σχολείο...ξερεις......κλαιω για σένα γιατί σου λειπω...γι' αυτό δε θελω να παω...καταλαβες?

Καλή αρχή Νικολάκη μου! Καλή πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο!