...όσο ζω, μαθαίνω....

- Τι κάνεις Αναστασία?
- Τι να κάνω φιλενάδα,οσο ζω, μαθαίνω...
- Τι έγινε Αναστασία, δε σε βλέπω καλά
- Τελειώσαμε με τον Κωνσταντίνο, τελειώσαμε μια και καλή.
- Τι λές ρε? Αφού τον επόμενο μήνα θα μετακομίζατε μαζι στην Αθήνα για να ζήσετε εκει για πάντα ...αφου 2 μέρες πριν ήταν εδώ και πίναμε και τραγουδούσαμε όλοι μαζί και σχεδιάζατε την νέα σας ζωή. Τι έγινε 2 μέρες μετά?
- Τι να γίνει...ανατράπηκαν όλα...7 χρόνια απο τη ζωή μου χαθήκανε για πάντα, αυτό έγινε. Δε θέλει λέει να παντρευτεί, δεν θα του ορίσει κανείς λέει χρονοδιάγραμμα πότε θα με παντρευτεί και ίσως θα έπρεπε να το σκεφτούμε ξανά για το αν θα πρεπει να αφήσω τη ζωή μου για να κατέβω στην Αθήνα μαζι του γιατι αυτά δεν ειναι αστεία πράγματα.
- και? πότε έγιναν όλα αυτά?
- Την επόμενη μέρα που έφυγε από το σουκου που είχε έρθει εδώ.Μου τα είπε από το τηλέφωνο. Να κατέβω λέει αν θέλω αλλά αυτό δε σημαίνει αυτόματα, γάμο, παιδιά και όλα αυτά αμέσως....αν και εφόσον τότε το συζητάμε.
- Και τι θα κάνεις?
- Οχι τι θα κάνω, τι έκανα να ρωτάς. Αμέσως μόλις κλείσαμε το τηλεφωνο, ανακοίνωσα στου γονεις μου ότι χωρίζουμε, πήρα τους φίλους μας, το σπιτονυκοκοίρη για να του πω ότι ξενοικιάζουμε το σπίτι και εσένα για να φέρεις κούτες για να πακετάρουμε τα ρουχα του και τα πράγματα του, να τα στείλω αύριο κιόλας να ησυχάσω και να συνεχίσω τη ζωη μου.
- Ρε...μήπως βιάστηκες να τα κάνεις όλα αυτα? Στη μισή ώρα που κλείσατε το τηλέφωνο, τα έκανες όλα αυτα? Δεν θά έπρεπε να βρεθείτε απο κοντά, να μιλήσετε ..μπορει να ήταν μια μαλακία της στιγμής, να αγχώθηκε και τελικα να μιλήσετε και όλα καλά..στο κάτω κάτω τι σε νοιάζει εσένα ο γάμος αμέσως? Εσυ δεν μου έλεγες ότι δεν σε νόιάζουν αυτά και στην τελική μπορει να μη σου αρεσει στην Αθηνα και να γυρίσεις πάλι πίσω?
- Και τι ειμαι ρε να κατέβω κάτω ανύπαντρη? καμιά του δρόμου?
- Πλάκα κάνεις...από πότε σκέφτεσαι εσύ έτσι ρε?
- Τέλος δεν ακούω τίποτα....δεν θα σπαταλήσω ουτε ένα λεπτό παραπάνω μαζί του...7 χρόνια ήταν αρκετά...σε περιμένω το απόγευμα να τον πακετάρουμε...

Ο Κωνσταντίνος πακεταρίστηκε και δεν έμεινε τίποτα να θυμίζει την παρουσία του.
Το σπίτι ξενοικιάστηκε με συνοπτικες διαδικασίες.
Ο Κωνσταντίνος μια ώρα μετά την ανακοίνωση της Αναστασίας σε όλον τον κόσμο για το χωρισμό τους και έως και σήμερα, 10 μέρες μετά...προσπαθεί να επικοινωνήσει με σταθερά και κινητά με την Αναστασία. Εκείνη βλέπει το νούμερο του και δεν του απανταει. Του απάντησε μόνο στην πρώτη του απόπειρα για να του πει ότι το έχει πει παντου και οτι του απαγορευει να πατησει το πόδι του στην πόλη μας και θα του στειλει τα πράγματα του. Αυτος έμεινε άναυδος και της ειπε..οτι βιάστηκε πολύ και απλά ένα τηλεφώνημα ήταν ..και ....και ...και ....Η Αναστασία απλά του έκλεισε το τηλέφωνο και ταυτόχρονα έκλεισε και το βιβλίο της κοινής τους ζωής.

Η Αναστασία έχει ξεκινήσει τη νέα της ζωή.
Ο Κωνσταντίνος ακόμα δεν έχει καταλάβει τίποτα.

Καλώς σας βρήκα!

Ευχαριστώ τη Ζυγίνα για την πρόσκληση και τη βοήθεια!
φιλιά σε όλους

Η μικρή Λυδία

Η μικρή Λυδία
Δευτέρα, 4 Ιούνιος 2007
Η μικρή Λυδία!
Είναι 3 ετών! Παλεύει με τον καρκίνο σαν ίσος προς ίσο και ακόμα πιο γενναία! Ισως κάποιοι από εσάς την έχετε συνάντήσει στην μπλογκόσφαιρα. Εγώ τη συνάντησα σήμερα....στης Αμαλίας....Η Λυδία είναι η ευκαιρία μας.....ειναι η ευκαίρία μας να προχωρήσουμε παραπάνω απο μπάνερς, βίντεο, αποχαιρετισμούς, είναι η ευκαιρία μας να κάνουμε πράξη την παρακαταθήκη που μας άφησε η Αμαλία! Θυμάστε την αδυναμία της στα μικρά παιδάκια...είναι η ευκαιρία μας.

Ας βοηθήσουμε όλοι μαζί τους γονείς της να την κρατήσουν κοντά τους!
Ας τους ρωτήσουμε τι χρειάζονται και τι πρέπει να αγωνιστούμε για να παρακάμψουμε, ποια ειναι αυτά τα εμπόδια που πρέπει να βγάλουμε από το δρόμο τους!

Ας το κάνουμε όλοι μαζί παιδιά! Ας το κάνουμε σήμερα! Όλοι μαζί !

http://lydia-tigria.blogspot.com

Δηλώστε παρόν και ελάτε να σχεδιάσουμε όλοι μαζί τη σωτηρία της Λυδίας!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ..

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
*ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
*ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
*ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
*ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
*ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
*ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
*ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ